اختصاصی شمال نیوز / استان مازندران یکی از معدود استان هایی است که بدلیل برخورداری از ظرفیت های بالقوه طبیعی و انسانی در زمره مستعدترین مناطق کشور در جهت نیل به توسعه قرار دارد. نگاهی گذرا به سیمای اقتصادی مازندران بوضوح نشان می دهد که این استان علی رغم دارا بودن کمپلکسی از مولفه های موثر در فرایند توسعه نظیر آب فراوان، خاک حاصلخیز، نیروی انسانی مجرب و ارزان، دسترسی به شریان های ارتباطی ملی، منطقه ای و جهانی و پیشتاز بودن در تولید بسیاری از محصولات و تولیدات زراعی و دامی و علی رغم دارا بودن با شکوهترین چشم انداز های طبیعی و گردشگری هنوز نتوانسته جایگاه واقعی خود را در اقتصاد کشور بازشناسد و کماکان با حرکت در مسیر توسعه نیافتگی روزگاری را سپری می کند که در آن شتاب فقر بر آهنگ توسعه غلبه دارد.

تراژدی اقتصادی در مازندران به گونه ای است که هنوز وزن مشکلات و معضلات که محصول ناکارآمدی سیاست های مدیریتی از گذشته تاکنون است بر وزن تولیدات فزونی دارد و هیچ شاغلی از کشاورز و دامدار و صیاد گرفته تا هتل دار و بازاری و کارمند از روزگار اقتصادی خود رضایت ندارد.

به اعتقاد کارشناسان کشورهایی نظیر هلند، دانمارک، سوییس بلژیک، لوکزامبورگ و بسیاری از ممالک توسعه یافته دیگر که امروزه تولیدات زراعی، دامی و صنعتی خود را به اقصی نقاط جهان از جمله کشورمان صادر می کنند، دقیقا از ظرفیت های طبیعی و اقتصادی مشابه با مازندران برخوردارند و این در شرایطی است که همین کشورها جمعیتی چند برابر جمعیت مازندران را با بالاترین امکانات رفاهی و درآمد سرانه در خود جای داده اند. اما مازندران با همه جذابیت های اقلیمی و اقتصادی از تدارک زندگی و معیشت حداقل 3 میلیون ساکن پرتلاش خود ناتوان است!

براستی ریشه این همه نابسامانی در سرزمینی با مشخصات مازندران کدام است؟ آیا جز این است که استراتژی مشخص و برنامه ای مدونی برای توسعه استان وجود ندارد.؟

آیا جز این است که صنعت در مازندران قربانی کشاورزی و کشاورزی هم بدلیل اعمال برخی سیاست های لجام گسیخته اقتصادی در سطح کلان می رود تا قربانی گردشگری شود؟ آیا در قاره اروپا که بسیاری از ممالک آن ویژگی های مشابه مازندران را دارند صنعت بدلیل مسائل زیست محیطی حذف شده است؟ و آیا در اروپا، کشاورزی، صنعت و گردشگری در کنار هم وجود ندارد؟ آیا بزرگترین و مهمترین کارخانه های تولید دارو، سموم دفع آفات، تاسیسات عظیم هسته ای، پالایشگاهی و پتروشیمی در همین کشورهای اروپایی وجود ندارد؟ آیا جز این است که کشورهای اروپایی از مقاصد عمده سفر جهانگردان و گردشگران جهان به شمار می روند به گونه ای که درآمد حاصل از صنعت توریسم در بسیاری از ممالک کوچک جهان با کل درآمد نفت و گاز ما برابری می کند؟

نمی دانم روی سخن این نوشته با چه کسی باید باشد؟ با استاندار محترم که نماینده عالی دولت در استان می باشد، با نمایندگان محترم مردم استان در خانه ملت، با وزرای بزرگوار که سیاست های اقتصادی را تدوین و اجرایی می کنند و یا با رییس جمهور محترم؟

اما واقعیت این است که این مطالب نه قلم فرسایی اینجانب بلکه سوالات بسیاری از ساکنان نجیب خطه زرخیز، شهید پرور و ولایتمدار مازندران است.

مردم می خواهند بدانند جهت گیری اقتصادی استان به کدام سو می رود؟ اگر رویکرد توسعه اقتصادی استان بر محور کشاورزی استوار است پس چرا کشاورز و کشاورزی در مازندران روند واپسگرایی را طی می کند؟ اگر استراتژی توسعه استان بر محور گردشگری تمرکز یافته است پس چرا روند بهره وری از ظرفیت های گردشگری استان همانند انسانهای نخستین است؟

و خلاصه اگر توسعه صنعتی در دستور کار برنامه ریزان اقتصادی استان است. پس چرا ساکنان استان رویداد مبارکی را در عرصه شاهد نیستند و مضافا اینکه همین واحدهای کم شمار و میکروسکوپی تولیدی و صنعتی استان نیز در ورطه ورشکستگی دست و پا می زنند؟

براستی چه برنامه ای برای توسعه استان تدوین شده است. استان مازندران بعنوان مهمترین استان ساحل ایرانی دریای خزر و نزدیکترین استان به بازار پررونق کشورهای C.l.S (کشورهای آسیای میانه) چقدر توانسته از این ظرفیت بالقوه بهره مند شود؟

چرا محصولات تولیدی استان بویژه فرآورده های بخش کشاورزی نظیر گل و گیاه، مرکبات و برنج که از لحاظ کیفیت در نوع خود بی نظیرند نتوانسته در بازارهای این کشورها جایگاهی بیابند؟ چرا استان مازندران نمی تواند از موقعیت ممتاز خود در زمینه گردشگری به درستی منتفع شود؟

خوشبختانه رییس جمهور محترم در جریان سفر اول خود به مازندران بر نادرست بودن استراتژی ممنوعیت استقرار صنایع در استان تاکید نمودند و بدین صورت قانون غیر منطقی تعادل صنعت و محیط زیست ملغی اعلام گردید و الحمدالله چند واحد صنعتی نیز در ماههای گذشته در استان آغاز بکار نمودند که البته جای بسی خوشبینی است. با این وجود سوال اساسی این است که چه تدابیر حمایتی برای جبران عقب ماندگی 30 ساله مازندران در زمینه فعالیت های صنعتی در دستور کار قرار گرفته است؟

حقیقت غیر قابل انکار آن است که استان مازندران به هیچ رو شایسته و سزاوار روزگار اقتصادی این چنین تراژیک نیست و همگان بدرستی می دانند که مازندران در قیاس با استان های لم یزرع و برهوتی چون کرمان و یزد و سمنان توسعه نیافته تر و عقب مانده تر است و این همه را باید محصول نگاه تبعیض آمیز مسوولان و برنامه ریزان اقتصادی، سوء مدیریت های اعمال شده از گذشته تاکنون و مهمتر از همه محصول نجابت بی مثال مردم شریف استان دانست که در روزگار توزیع دلارهای 7 تومانی با احترام به قانون و درک شرایط سیاسی کشور آگاهانه پذیرفتند که برای صیانت از منافع ملی از حقوق مشروع خود چشم پوشی نمایند! و بدین سان شاهد شکوفایی اقتصادی استان های دیگر و در جازدن مازندران باشند!

خلاصه کلام اینکه انتظار قاطبه مردم استان از دولت عدالت محور دهم آن است که عقب ماندگی استان مستعد مازندران در پرتو سیاست های علمی و کارشناسی جبران و خط پایان گسترش فقر و نابسامانی در این سرزمین رویایی بدرستی ترسیم شود و ساکنان این خط زرخیز از بن بست توسعه نیافتگی رهایی یابند، که این حق مازندران است.
کورش غفاری چراتی